NEGRA SOMBRA, de Rosalía de Castro

Un ambicioso proyecto que no llegamos a completar, fue el de explorar y conocer poesías en otras lenguas de España, y hay algunas muy bonitas y sentidas. Creo que la poesía debe ser sentida, debe estimular el alma y potenciar los sentidos.

Hoy os traigo este poema en galego, habla de dolor, soledad,  tristeza pero… ¡Es tan bonito! 

NEGRA SOMBRA

Cando penso que te fuches
negra sombra que me asombras,
ó pe dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida
no mesmo sol te me amostras
i eres a estrela que brila
i eres o vento que zoa.

Si cantan, es ti que cantas
si choran, es ti que choras
i es o marmurio do río
i es a noite, i es a aurora.

En todo estás e ti es todo
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.

Rosalía de Castro

Y una traducción de altura, del mismísimo Juan Ramón Jiménez

NEGRA SOMBRA

Cuando pienso que te huyes,
negra sombra que me asombras,
al pie de mis cabezales,
tornas haciéndome mofa.

Si imagino que te has ido,
en el mismo sol te asomas,
y eres la estrella que brilla,
y eres el viento que sopla.

Si cantan, tú eres quien cantas,
si lloran, tú eres quien llora,
y eres murmullo del río
y eres la noche y la aurora.

En todo estás y eres todo,
para mí en mí misma moras,
nunca me abandonarás,
sombra que siempre me asombras.

Traducción: Juan Ramón Jiménez

Deja un comentario

Descubre más desde

Suscríbete ahora para seguir leyendo y obtener acceso al archivo completo.

Seguir leyendo

Diseña un sitio como este con WordPress.com
Comenzar